Wspomina się wówczas odwiedziny ciężarnej Maryi u jej krewnej św. Elżbiety. Z tym świętem wiąże się legenda, według której Maryja szła samotnie odludnymi ścieżkami. Podczas wędrówki spotykała na rozgrzanych słońcem skałach jaszczurki i jadowite skorpiony, które jednak nic nie mogły jej złego uczynić, gdyż potraciły wzrok. W czasie długiej podróży głównym pożywieniem Maryi były rosnące w lesie jagody i dlatego Matka Boska uznawana jest za opiekunkę leśnych jagód i owoców jagodowych. Chociaż owoce te, bez uszczerbku dla zdrowia, można było zbierać po dniu św. Jana, to najlepiej było to robić właśnie po dniu Matki Boskiej Jagodnej.

Ten drugi termin w szczególności obowiązywał kobiety, które poroniły lub którym w ostatnim roku zmarło dziecko. Dotknięte tymi nieszczęściami niewiasty wierzyły, że jeśli będą przestrzegać terminu jedzenia owoców i modlić się do Matki Boskiej, to wkrótce zostaną szczęśliwymi matkami oraz zapewnią opiekę Maryi zmarłym dzieciom w zaświatach.

Tradycja ludowa zakazywała w dniu 2 lipca zrywania jagód i innych owoców: wiśni, czereśni, malin, poziomek, jeżyn, porzeczek, agrestu. Należało je bowiem oszczędzić dla Maryi, która karmiła nimi zmarłe dzieci i mogłoby dla wszystkich nie wystarczyć. Ten kto by tego zakazu nie uszanował, mógł zostać ukąszony przez żmiję.